Op 15 februari 1987 ging ik een kopje koffie drinken bij Marcel, we hadden elkaar ontmoet tijdens het honden uitlaten.
Het kopje koffie liep een beetje uit en het was diep in de nacht toen ik weer naar huis liep.
Marcel moest de volgende dag zijn zus helpen met een verhuizing....
Niet heel lang na die dag ben ik bij hem ingetrokken en we kwamen er achter dat we allebei in dezelfde buurt waren opgegroeid maar met een leeftijdverschil van 9,5 jaar hebben we elkaar toen nooit (bewust) ontmoet. Als kind heb ik wel de hond van de familie kat ooit naar het politiebureau gebracht omdat hij alleen op straat liep
Ons huishouden begon met twee honden en vier katten en in de jaren daarna is dat uitgebreid met nog zes katten.
Elk weekend wandelden we toen met de honden in Caprera in Bloemendaal bij het openluchttheater en in de vakanties maakten we lange uitstapjes met de auto over binnenwegen richting het oosten van het land op zoek naar stukken bos of heide waar we dan met de honden gingen lopen, allebei gewapend met een camera.
We woonden toen nog in een benedenwonig in Haarlem op het Leidse plein maar we kregen na een aantal jaren behoefte aan meer ruimte daarom zijn we in maart 1998 naar Alkmaar verhuisd.
De lange uitstapjes met de auto bleven ons naar het oosten trekken. We zijn zelfs een keer midden in de nacht in de auto gestapt om met zonsopgang bij boswachterij Appelscha te zijn.
Na een aantal jaren in Alkmaar werden de ritten van Alkmaar naar Haarlem waar we allebei werkten, steeds moeizamer. In het begin waren het plezier ritjes door het mooie landschap maar intussen werd Heerhugowaard vol gebouwd. Als we naar ons werk gingen stonden we vaak al gelijk op de ring van Alkmaar in de file. We hebben dat een tijdje volgehouden maar uiteindelijk besloten we ons hart te volgen en naar het oosten van het land te verhuizen voor de rust en de ruimte en om dichter bij al dat natuurschoon te zijn. April 2007 zijn we verhuisd naar Vriescheloo in oost Groningen in de mooie streek Westerwolde. Hier hebben we al die jaren samen met veel plezier gewoond en we wilden ook nooit meer weg. Marcel keek uit naar de dag dat hij zijn eerste AOW zou krijgen. Hij had nog heel veel plannen met de tuin.
In 2022 begon Marcel steeds meer last te krijgen van vermoeidheid en hij kon ook geen wandelingen meer maken omdat zijn ontlasting te makkelijk naar buiten kwam. Toen zei ik ook regelmatig tegen hem: Ga eens naar de dokter misschien is er wat aan te doen! maar Marcel vond dat niet nodig. De vermoeidheid schreef hij toe aan zijn leeftijd. Wat hij mij niet vertelde was dat er ook vaak bloed bij de ontlasting zat. Tegen half augustus was Marcel zo verzwakt dat hij toch maar eens naar de dokter ging die hem gelijk doorstuurde naar een internist. Hij had zware bloedarmoede en hij kreeg drie zakken bloed toegediend. De volgende dag mocht hij weer naar huis.
Een paar dagen later kwam de dokter langs en die vond Marcel er nog niet goed uitzien. Hij moest bloed laten prikken en toen de uitslag daarvan binnen kwam stuurde zo ons naar de spoedafdeling van ziekenhuis in Scheemda voor weer een bloedtransfusie. Uren wachtten we daar in een kamertje op een arts die maar niet kwam. Toen die uiteindelijk wel kwam vertelde die dat Marcel moest blijven en dat er de volgende dag een scan gemaakt zou worden. Er werd me ook verteld op welke afdeling ik Marcel de volgende dag kon vinden. Het was intussen erg laat geworden en ik ben naar huis gereden.
De volgende dag werd ik gebeld door het ziekenhuis, ze wilden met ons praten. Die middag ben ik naar Scheemda gereden om Marcel te bezoeken en kleren te brengen. Even later werden we opgehaald en naar een kamer apart gebracht, Marcel werd er met bed en al heen gereden. Het duurde even voor de arts kwam die ons vertelde dat Marcel dikkedarmkanker had met uitzaaiïngen naar zijn lever en lymfeklieren en dat hij niet lang meer te leven had zonder behandeling, ze schatte ongeveer drie maanden.
De opties waren: een operatie en dan een stoma en misschien een Chemokuur. In ieder geval moest Marcel in het ziekenhuis blijven om aan te sterken. De chirurg die de opratie zou moeten doen zag het een week later nog niet zitten omdat Marcel nog steeds te zwak was en een chemokuur was daardoor ook niet mogelijk. De enige optie was nog bestralen om de tumor in de darm te doen krimpen en stoppen met bloeden. Na de 5 bestralingen mocht Marcel weer naar huis. Ze hoopten dat Marcel thuis nog voldoende aan zou kunnen sterken om toch nog een chemokuur te proberen. Het bloeden van de tumor was gestopt maar Marcel kon eigenlijk alleen pap door zijn keel krijgen. Normaal eten smaakte hem niet.. Hij heeft ook nog een tijd nadat hij uit het ziekenhuis was thuis op bed gelegen. Aansterken lukte niet dus ook geen chemokuur.
Dit alles gebeurde tijdens mijn vakantie en intussen moest ik weer aan het werk. Ik heb nog een tijd doorgewerkt maar half september heb ik drie maanden zorgverlof opgenomen. Omdat de arts had gezegd dat Marcel waarschijnlijk nog maar drie maanden te leven had zijn we op 20 september thuis getrouwd. Iets wat we eigenlijk al langer van plan waren. Marcel lag toen nog in bed.
In die eerste maanden voelde Marcel zich nog redelijk goed en we besloten samen dat het misschien een goed idee was als hij elke dag uit bed zou komen en dat heeft tot op het laatst nog gedaan.
Dat opstaan heeft hem goed gedaan. De drie maanden waren inmiddels al lang verstreken en toen het voorjaar kwam greep hij elke kans aan om buiten lekker in de zon te kunnen zitten.
Langzaam maar zeker werd Marcel wel telkens een klein beetje zwakker maar dat weerhield hem er niet van om elke dag op te staan. Drie maal daags at hij een bord pap en tussendoor dronk hij proteïnedrankjes. Hij gebruikte al een tijd morfinepleisters om geen pijn te hoeven hebben en die zijn een paar keer opgehoogd. Marcel bleef plannen maken maar de laatste maand ging de tumor weer bloeden en Marcel werd steeds zwakker.. De een na laatste week werd de pleister opgehoogd naar 50mg en in de laatste week ging Marcel heel hard achteruit. Op 20 april stelde de dokter een morfinepompje voor en Marcel ging daar mee akkoord. De volgende dag kreeg hij een morfinepompje. Die avond hebbben we nog samen naar Flikken Maasticht gekeken.
De volgende ochtend vond ik Marcel in bed en niet meer in staat om te praten. Ik had me verslapen en er stond al iemand van de thuiszorg voor de deur. We moesten Marcel verschonen omdat hij had gepoept. Om dat te kunnen doen moesten we hem op zijn zij leggen en dat deed hem pijn wat ik verschrikkelijk naar vond,.
Er was hem een tijd geleden al eens gevraagd of hij t.z.t slaapmedicatie wilde maar daar wilde hij toen nog niet aan denken. Nu kwam het weer ter sprake. Toen heb ik Marcel gevraagd of hij slaapmedicatie wilde en daar knikte hij ja op. Kort daarna belde zijn zus en heb ik de telefoon naast zijn oor neergelegd. Ze praatte tegen hem en hij luisterde. Ze zei tegen hem dat ze heel veel van hem hield en daarop antwoorde hij met zijn laatste kracht " Ik ook van jou meisie",.
Even later kwamen er twee verpleegters om de slaapmedicatie aan te sluiten,
Die dag heb ik regelmatig de mond van Marcel nat gemaakt want hij lag de hele tijd met zijn mond open..
'S middags ben ik om half vijf Moura uit gaan laten. Toen ik terug kwam heb ik Marcel zijn mond nog even nat gemaakt en daarna ben ik naar de computer gelopen want ik had een paar foto's gemaakt. Toen belde iemand van de thuiszorg dat ze er aan kwamen. Ik ging weer bij Marcel kijken en zag dat hij gestopt was met ademen. Hij was in zijn slaap overleden..
Dinsdag 25 april hebben we Marcel begraven op natuurbegraafplaats Reiderwolde..
Lieve Marcel ik mis je verschrikkelijk maar ik weet dat je nu geen pijn meer hebt.
